Ik ben opgevoed met de wijze woorden ‘wat je onvoorwaardelijk geeft, ontvang je onvoorwaardelijk terug’. En het klopt, ik ontvang onvoorwaardelijk heel veel liefde, warmte en gezelligheid van mijn echtgenoot, kinderen, familie, vrienden en mensen in het algemeen. Toch zit er ergens bij mij een ‘conflict’ tussen het makkelijk kunnen geven en het moeilijk kunnen ontvangen.
Ik geef graag en gemakkelijk, eindeloos lang en vol oprechte intenties aan iedereen die hulp vraagt. Nee… correctie… niet aan iedereen meer. Sinds mijn burn out in 2009, ben ik iets terughoudender geworden in het willen oplossen van andermans uitdagingen waardoor ik mezelf voorbij holde en letterlijk opgebrand raakte. 9 maanden ben ik uit de running geweest, energieloos, hyperventilerend en met vage lichamelijke klachten kon ik niet meer ‘geven’. Niet aan anderen en niet aan mezelf. Tijdens die negen maanden ben ik liefdevol opgevangen door mijn familie. De eerste stap in het weer beter worden was ‘ accepteren’. Accepteren dat ik het even niet meer kon, accepteren dat ook ik (hoe arrogant) even de kluts kwijt was, maar vooral hulp accepteren van anderen. Ontvangen in plaats van geven! Ik voelde me bezwaard dat mijn ouders elke dag, 3 maanden lang drie kwartier heen en drie kwartier terug in de auto zaten om ’s ochtends vroeg bij mij in huis te zijn, te zorgen, te praten, te luisteren, te wandelen, te koken, te wassen, te strijken, te klussen, enzovoorts, enzovoorts. Bezwaard omdat het voelde als falen van mijn kant, terwijl zij mij liefdevol en onvoorwaardelijk weer op de been hielpen. Uren liep ik met hen en echtgenoot in het bos, uren lang luisterden ze naar mijn hulpeloos gejammer, terwijl ik in normale doen altijd degene was die luisterde. Leren ontvangen was, naast nog wat andere zaken, de uitdaging in die maanden. Hoe komt het toch dat geven voor veel mensen gemakkelijker is dan ontvangen? Ik denk dat het komt omdat geven een actie gerichte daad is. Geven geeft een goed gevoel, je bent blij iets voor een ander te kunnen betekenen waarbij je zelf de controle hebt, de touwtjes in handen hebt en je je niet kwetsbaar hoeft op te stellen. Ontvangen daarentegen is een passievere daad waarbij je je open moet stellen voor de hulp van anderen. Dat vraagt om overgave. Je wil is hierbij inactief, je bepaalt tenslotte niet wat je krijgt en dat conflicteert in hoge mate met mijn actiegerichte drijfveer oranje. Nog steeds heb ik moeite met het vragen van hulp en vind ik dat ik alles zelf moet kunnen (iets wat mijn kinderen prachtig vinden natuurlijk J). Maar ik weet nu wel dat hulp vragen geen falen is en je daarmee op een omgekeerde wijze de ‘gever’ een goed gevoel geeft en daar word ik dan wel weer blij van.
Kortom, ontvang met open armen want hulp vragen aan wie of op welke wijze dan ook is geen zwaktebod, maar juist een moedige en zelfbewuste actie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten